Doğaya Tapınma: Paganizm

Latince “paganus” kelimesinden türemiş olan “pagan”, “kırda yaşayan ve sivil” anlamlarına gelmektedir. İlk Hristiyanlar bu terimi Hristiyan olmayanlar için kullanmıştır. İlk dönemlerde Hristiyanlar kendilerini “İsa’nın askerleri” olarak tanımladıkları için Hristiyan olmayanları pagan yani sivil olarak adlandırmıştır. Roma İmparatorluğunda, Yahudilik, Hristiyanlık ve İslam gibi temel dünya dinleri dışındaki dinlere inananları, özellikle birden fazla tanrıyı kabul edenleri isimlendirmede kullanıldığı bilinmektedir. Genel olarak pagan, çok tanrılı ve panteist doğaya tapan bir inancın takipçisi; Paganizm ise doğaya tapan çok tanrılı ve panteist bir din olarak tanımlanmaktadır.

Tüm insanlığın atalarının dini olarak kabul edilen Paganizm, doğaya saygıyı, eski çok tanrılı ve animist dini uygulamaların yeniden canlanmasını vurgulamaktadır. Tarih öncesi ve post-modern bir din olarak kabul edilen Paganizm, tanrı ve tanrıçalara tapınmayla ilişkilendirilmektedir. Özellikle tanrıçalar Paganizmde büyük öneme sahiptir. Tanrıçalara tapmayan bir inancın Paganizm sınıflandırılması içinde yer alması mümkün değildir. Paganlar, doğanın kutsal olduğunu ve çevremizdeki dünyada gözlemlenen doğal doğum, büyüme ve ölüm döngülerinin derin manevi anlamlar taşıdığını kabul etmektedir. İnsanlar, hayvanlar, ağaçlar, taşlar, bitkiler ve bu dünyaya ait her şey doğanın bir parçası olarak görülmektedir. Öbür dünya olarak adlandırılan bir tanım bulunmamakla birlikte öldükten sonra ruhun bir yerlerde yaşıyor olduğu kabul edilmektedir. Çoğu pagan, ölümü devam eden bir varoluş sürecinde bir geçiş olarak görerek bir tür reenkarnasyona inanmaktadır.

Doğayı ilahiliğin tezahürü olarak gören Paganizmde kehanet ve büyünün etkili olduğu kabul edilmektedir. Kuşların uçuşu, çay yaprakları ve kurban edilen hayvanın bağırsaklarının okunarak kehanette bulunulması son derece normal kabul edilen uygulamalardır. Antik Roma'da yeni gelinin, evdeki kıtlığı önlemek için yeni evinin kapı direklerini törensel olarak yağ ile yağlaması ve yeni doğan çocuğunu zararlı ruhlardan korunmak için muska takması yapılan bazı büyü uygulamalarındandır.

Bireyciliğin önemli olduğu Paganizmde pagan olmanın doğru ya da yanlış bir yolu yoktur. Çünkü Paganlar kolektif şekilde hareket etmek yerine bireysel olarak kendi manevi yollarını izlemektedir. Bu nedenle Paganların tamamını bir şemsiye altında ele almak mümkün değildir. Paganizm içerisinde çok sayıda farklı inanç ve öğreti bulunmaktadır. Fakat etkileşim olmamasına rağmen pek çok ortak noktalarının olduğu bilinmektedir.

Modern Paganizm dünya temelli ve çok tanrılı bir dini yapı olarak tanımlanmaktadır. Dini çokluğa duydukları saygı, farklı olduğu için diğer yaşam biçimlerini yanlış olarak yargılamamaları, dünyaya saygı duymaları ve tanrıçalardan hareketle kadınlara olan duruşları nedeni ile Batılılar Paganizme yönelmektedir. Özellikle bu inançların atalardan kalma bir miras olduğunu duyduklarında Paganizmin çekiciliği de artmaktadır. Modern zamanda Paganizm kökenli ortaya çıkan gruplardan bazıları; 19. yüzyıl Britanya Adalarında gelişen Druidizm; 20.yüzyılda Britanya Adaları, Kuzey Amerika ve Avustralya’da yayılan, iyi huylu büyücülük ve büyü hakkında kadın merkezli fikirler kompleksi olan Wicca; 19.yüzyılda Şamanizm ve Rusya’da Bizans Ortodoks Hıristiyanlığı öncesinde gelişen, yerli bir din olan Slav dininin geri kazanılmaya çalışılması hareketidir.

Son olarak Paganizm’de esas olan iki temel özelliği şöyle açıklamamız mümkündür. İlk olarak dünyaya, fiziksel evrene tapınma ve bunlara bağlılıkla ilgili dini ve ruhsal uygulamalarda bulunmak. İkincisi ise manevi varlıklara (tanrı, tanrıça, ata ruhları, doğa ruhları olarak kabul edilen periler ve güçlü hayvanlar) olan inançlardır.